Andrzej z Krety urodził się ok. 650r. w Damaszku, zmarł ok.712r. w Mitylenie. Pochodził z rodziny chrześcijańskiej, był niemy od dnia narodzin, aż do momentu, kiedy nastąpił cud po przyjęciu Św. Eucharystii - miał wtedy 7 lat. To właśnie zdarzenie przyczyniło się do ukierunkowania jego życia. W wieku czternastu lat zaczął myśleć o wstąpieniu do klasztoru nieopodal Jerozolimy. Ostatecznie wstąpił do monasteru św. Sawy, gdzie zainteresował swoją postawą i gorliwością przełożonych. Wieści o pojawieniu się młodzieńca w szybkim czasie dotarły do Patriarchy Teodora, który powołał go na stanowisko archidiakona, a następnie posłał do Konstantynopola, jako oficjalnego przedstawiciela na Sobór konstantynopolitański III, w celu walki z herezją monoteletyzmu.

Za czasów Justyniana II św. Andrzej został mianowany archidiakonem Wielkiego Kościoła Hagia Sofia w Konstantynopolu, a następnie objął stanowisko biskupa w Gortynie na Krecie. Dalsze swoje życie poświęcił nauczaniu wiary chrześcijańskiej oraz komponowaniu pieśni. Najsłynniejszym jego dziełem jest Wielki Kanon Pokutny, czytany podczas nabożeństw w ciągu czterech dni pierwszego tygodnia Wielkiego Postu, gdzie w fantastyczny, poetycki sposób przekazuje stan ludzkiej duszy w wędrówce od upadku do wyżyn doskonałości, wykorzystując postaci Starego i Nowego Testamentu jako przykłady możliwości ludzkiej przemiany.