udzielającym sakramentalnego rozgrzeszenia) gdy trzeba przełamać wynikający z pychy wstyd, wyrzec się zafałszowanej godności upadłego indywiduum.
Poczucie własnej godności pozostaje w ścisłym związku z władzą gniewu, która jest jego naturalną obroną. Wśród ludzi upadłych jest ono powodem niezliczonych konfliktów, wrogości a nawet rozlewu krwi. Człowiek walczący z grzechem o godność dziedzica obietnic Chrystusowych jedynie w grzechu dostrzega prawdziwe upokorzenie i przeciwko niemu kieruje swój gniew.
1. Rdz. 1,26
2. Rdz. 1,25
3. Rdz. 1,31.
4. Брянчанинов Игнатий, cв., Аскетические опыты, w: Собраниe сочинений, Москва 1886 (reprint 1993), t II, s. 128
5. Włodzimierz Łosski „Teologia mistyczna Kościoła Wschodniego” Warszawa 1989, s. 101-105
6. Św. Maksym Wyznawca, Quaestiones ad Thalassium, 60. PG 90, 621 AB, za: W. Łosski, Teologia mistyczna…, dz. cyt., s. 120
7. Por. G. Mantazaridis, Przebóstwienie człowieka…, Lublin 1997, s. 51.
8. Por. W. Łosski, Teologia dogmatyczna, dz. cyt., s. 56–57. Jan od Krzyża twierdzi, że Bóg dokonuje czegoś większego, uwalniając duszę od przeszkód wynikających z grzesznych namiętności, niż stwarzając ją z niczego, albowiem nicość nie stawia oporu i nie sprzeciwia się duchowi Bożemu; por. Droga na Górę Karmel, I, 6, 4
9. Св. Феофан Затворник „Начертание Христианского Нравоучения” Moskwa 1994, s.188 i nast.
10. Św. Teofan Rekluz, Droga do zbawienia, Kraków 2002, s. 77–78
11. Homilia 40, PG 151, 513C. Zob. G. Mantazaridis, Przebóstwienie człowieka…, dz. cyt., s. 31–32
12. Teofan Rekluz, podobnie jak wielu innych ascetów prawosławnych, silnie akcentuje różnicę pomiędzy duchem a duszą. Często przeciwstawia to, co duszewne, czyli psychiczne, emocjonalne - temu, co duchowe, czyli powołane do bezpośredniego obcowania z Duchem Bożym
13. Św. Teofan Rekluz, Droga do zbawienia, dz. cyt., s. 231–232
14. И. Брянчанинов, Аскетические опыты…, dz. cyt., t. I, s. 226–230
15. Rdz. 2,5-6
16. Rdz. 3,16
17. Rdz. 3,16-19
18. Ps. 50,7
19. Jon 2,7
20. Rdz. 2, 7,22; 3,11-12. Ps. 118,125; 89, 13,16
21. Rz. 5,10
22. Брянчанинов Игнатий, cв., Аскетические опыты, w: Собраниe сочинений, Москва 1886 (reprint 1993), t
2. Rdz. 1,25
3. Rdz. 1,31.
4. Брянчанинов Игнатий, cв., Аскетические опыты, w: Собраниe сочинений, Москва 1886 (reprint 1993), t II, s. 128
5. Włodzimierz Łosski „Teologia mistyczna Kościoła Wschodniego” Warszawa 1989, s. 101-105
6. Św. Maksym Wyznawca, Quaestiones ad Thalassium, 60. PG 90, 621 AB, za: W. Łosski, Teologia mistyczna…, dz. cyt., s. 120
7. Por. G. Mantazaridis, Przebóstwienie człowieka…, Lublin 1997, s. 51.
8. Por. W. Łosski, Teologia dogmatyczna, dz. cyt., s. 56–57. Jan od Krzyża twierdzi, że Bóg dokonuje czegoś większego, uwalniając duszę od przeszkód wynikających z grzesznych namiętności, niż stwarzając ją z niczego, albowiem nicość nie stawia oporu i nie sprzeciwia się duchowi Bożemu; por. Droga na Górę Karmel, I, 6, 4
9. Св. Феофан Затворник „Начертание Христианского Нравоучения” Moskwa 1994, s.188 i nast.
10. Św. Teofan Rekluz, Droga do zbawienia, Kraków 2002, s. 77–78
11. Homilia 40, PG 151, 513C. Zob. G. Mantazaridis, Przebóstwienie człowieka…, dz. cyt., s. 31–32
12. Teofan Rekluz, podobnie jak wielu innych ascetów prawosławnych, silnie akcentuje różnicę pomiędzy duchem a duszą. Często przeciwstawia to, co duszewne, czyli psychiczne, emocjonalne - temu, co duchowe, czyli powołane do bezpośredniego obcowania z Duchem Bożym
13. Św. Teofan Rekluz, Droga do zbawienia, dz. cyt., s. 231–232
14. И. Брянчанинов, Аскетические опыты…, dz. cyt., t. I, s. 226–230
15. Rdz. 2,5-6
16. Rdz. 3,16
17. Rdz. 3,16-19
18. Ps. 50,7
19. Jon 2,7
20. Rdz. 2, 7,22; 3,11-12. Ps. 118,125; 89, 13,16
21. Rz. 5,10
22. Брянчанинов Игнатий, cв., Аскетические опыты, w: Собраниe сочинений, Москва 1886 (reprint 1993), t
Powrót do listy