post nabożeństwem wieczornym Niedzieli Przebaczenia, która jest wielkim duchowym wydarzeniem, ponieważ najdobitniej wyjawia nam znaczenie Wielkiego Postu jako pokuty, skruchy, pojednania i wspólnego wyruszenia w drogę.

Każdy wierny winien co najmniej raz uczestniczyć w Wielkim Kanonie św. Andrzeja z Krety, ponieważ odsłania nam grzech nie przez wyliczenia i definicje, lecz przez głęboką medytację nad biblijną historią, która w samej rzeczy okazuje się historią grzechu, pokajania i przebaczania. Medytacja ta wprowadza nas w krąg innej duchowej kultury, zaskakuje nas całkiem innym sposobem rozumienia człowieka, jego życia, jego celów i duchowych „motywacji”. Przywołuje światopogląd, w ramach którego skrucha jest znów możliwa.

W dalszej kolejności czymś absolutnie nieodzownym jest, by każdy z wiernych znalazł czas na udział przynajmniej raz w Liturgii Uprzednio Poświęconych Darów wraz z postem eucharystycznym i oczekiwaniem na sąd i radość. Nie można usprawiedliwiać się z braku czasu, czy możliwości. Musimy wiedzieć, że uchylając się od poświęcenia czasu na pójście do Cerkwi, pozbawiamy się nie tylko piękna i głębi wielkopostnych nabożeństw, lecz tego, co nadaje postowi sens.

W naszych czasach wielu ludzi niewłaściwie rozumie sens postu, który sprowadzają do rygorystycznego przestrzegania wstrzemięźliwości odnośnie pewnych pokarmów. Post rozumiany w ten sposób istniał i ciągle istnieje w różnych religiach i nie tylko, jak na przykład w specjalistycznej terapeutyce, czy też w wyniku przyczyn polityczno - ekonomicznych. Dlatego też bardzo ważne staje się rozeznanie w specyfice chrześcijańskiego rozumienia postu.

Można go zrozumieć łącząc dwa wydarzenia, o których mowa jest w Biblii. Pierwsze, mające miejsce w Raju to spożycie zakazanego owocu i naruszenie postu przez Adama; drugie- rozpoczęcie zbawczego dzieła przez Pana Jezusa Chrystusa, właśnie od postu. Adam był kuszony i uległ pokusie, Chrystus był kuszony, ale pokusie się oparł. Następstwo upadku Adama to wygnanie z Raju i śmierć, owoc zwycięstwa Chrystusa to pokonanie śmierci i nasz powrót do Raju.

Zbawiciel to Nowy Adam. Przyszedł, aby naprawić wyrządzoną przez Adama szkodę i przywrócić człowiekowi prawdziwe życie, dlatego zaczął On swoją posługę od postu: „A gdy przepościł czterdzieści dni i czterdzieści nocy, odczuł w końcu głód” (Mat.4,2). Głód jest stanem, kiedy w sposób naglący potrzebne jest nam pożywienie. Jest to bariera, przy przekroczeniu której albo umiera się śmiercią głodową, albo zaspokoiwszy ciało doznaje się wrażenia, że znów jest się żywym. W takim właśnie momencie przychodzi szatan do Adama w Raju i do Chrystusa na pustyni, kusząc obu podpowiada myśl- jedzcie, bo wasze życie całkowicie zależy od pokarmu. Adam uwierzył i zaczął jeść, Zbawiciel wszak odrzucił pokusę odpowiadając- „Nie samym chlebem będzie żył człowiek, lecz także Bogiem”. Odmawiając zaakceptowanie kłamstwa, Chrystus