W dniach 24 listopada – 1 grudnia 2014r. z błogosławieństwa Jego Ekscelencji Najprzewielebniejszego abpa Jeremiasza i na zaproszenie archimandryty Tymoteusza oraz starszyzny monasteru Paraklitu w tamtejszym klasztorze przebywało siedmiu duchownych diecezji wrocławsko-szczecińskiej oraz trzy osoby świeckie. Głównym celem wyjazdu była pomoc przy zbiorze oliwek. Grupa przyleciała 24 listopada 2014r. o godzinach rannych do Aten gdzie została serdecznie przywitana przez braci monasteru Paraklitu o. ierodiakona Atanazego (Ugolika) i mnicha o. Kasjana. Po przyjeździe do klasztoru gości z Polski przywitał przełożony o. arch. Tymoteusz. W tym też dniu wszyscy przystąpili do prac związanych ze zbiorem i sortowaniem oliwek. W czasie pobytu wszyscy starali się jak najwięcej pomóc braciom w zbiorze najcenniejszego skarbu, jaki rodzi grecka ziemia - oliwek. Niestety jak się okazało pogoda nie zawsze była sprzymierzeńcem w tym trudzie. Pobyt wśród mnichów pozwolił na dokładne przyjrzenie się ich życiu, pracy i modlitwie w monasterze. Doświadczenie to przyniosło każdemu z tam przebywających nieocenione korzyści. W piątek o. Tymoteusz przyjął polską grupę na specjalnym spotkaniu. Księża przekazali braciom w darze ikonę przedstawiającą Bogurodzicę i Świętych Poczajewskich. Sami zaś zostali obdarowani albumami o Monasterze Paraklitu i ładanem. Ojciec Tymoteusz w czasie spotkania opowiedział o chrześcijaństwie w obecnej Turcji i udzielił duszpasterskich pouczeń. Duchowe przeżycia tego dnia były powiększone o wyjazd do Nowego Prokopionu na wyspie Ewia. Tam dane było pielgrzymom pokłonić się relikwiom wielkiego świętego Sprawiedliwego Jana Ruskiego. Duchowni przy nierozłożonym w cudowny sposób ciele świętego odsłużyli molebień. Św. Jan Ruski urodził się na Ukrainie i za cara Piotra I Wielkiego został wcielony do armii. W 1711r. w czasie wojny Rosji z Turcją dostał się do niewoli. Zwycięzcy na różne sposoby próbowali zmusić jeńców do wyrzeczenia się prawosławia i przyjęcia islamu. Wielu z nich nie wytrzymywało tortur i zmieniło wiarę. Gdy Jan niewzruszenie trwał przy Chrystusie, Turcy sprzedali go jako niewolnika dowódcy konnicy z miasta Prokopion w Azji Mniejszej. Jan zamieszkał w pieczarze razem z końmi, którymi kazano mu się opiekować i zaczął prowadzić ascetyczne życie. Obserwując pobożne życie niewolnika, miejscowi prawosławni Grecy zaczęli odnosić się do niego z szacunkiem. Pod wrażeniem pokory oraz uczynionego przez Jana cudu (przeniósł posiłek z Prokopionu do Mekki, gdzie jego pan przebywał jako pielgrzym) możnowładca zaproponował, by święty zamieszkał w jego domu. Ten jednak odmówił i do końca swych dni, prowadząc cnotliwe życie, pozostał w pieczarze. W 1730r., przeczuwając zbliżającą się śmierć, Jan zaprosił do siebie duchownego, który udzielił mu Eucharystii. Zaraz potem zmarł. W 1924r. Grecy uciekając z Turcji, przenieśli relikwie świętego na wyspę Ewię, gdzie znajdują się do dnia dzisiejszego.

Sobota była czasem intensywnej pracy i modlitwy. Wieczorem na nieszporach w cerkwi monasterskiej na prośbę greckich ojców rozbrzmiewał słowiański śpiew w wykonaniu duchowieństwa z Polski. Również następnego dnia większość Boskiej Liturgii była śpiewana w cerkiewnosłowiańskim języku. W tym radosnym dniu wszyscy uczestnicy wyjazdu przystąpili do Świętej Eucharystii. Po obiedzie pielgrzymi na zaproszenie o. Tymoteusza wyruszyli do Domu Spokojnej Starości „Ruskij Dom” w Atenach. Ojciec Archimandryta jest tam duchowym opiekunem i dyrektorem. Po drodze zajechali jeszcze do znajdującego się niedaleko monasteru hezychastyrionu pw. Przemienienia Pańskiego. Został on założony przez Św. Porfiriusza.

Święty Porfiriusz (świeckie imię Evangelos Bairaktaris) urodził się 7 lutego 1906r. w wiosce Święty Jan na wyspie Ewia. Jego rodzice byli biednymi, acz bardzo pobożnymi ludźmi; ojciec pracował jako budowniczy Kanału Panamskiego. Sam Evangelos mając lat osiem rozpoczął pracę zarobkową by pomóc swej rodzinie. W wieku 12 lat Evangelos zdecydował się obrać życie mnisze i udał się w tym celu na Świętą Górę Athos by służyć w skicie Kafsokaliwia. Tam został mnichem otrzymując imię zakonne Nikita. W wieku 19 lat ciężko zachorował i z tego powodu musiał się przenieść do monasteru św. Harłampiusza na wyspie Ewii. Tam w wieku 21 lat został wyświęcony na kapłana przez biskupa Synaju Porfiriusza III otrzymując imię Porfiriusz.